Sprog skaber Indretningen
Som arkitekt arbejder man med form og rum, med indretning af rammer for menneskers sameksistens.
At arbejde med de fysiske rammer for børnefamilien, tager afsæt i den enkeltes familiens kultur, samt i den socioøkonomiske sammenhæng denne indgår i samfundsmæssigt.
Med andre ord. Vi tror vi er frit tænkende individer, men fakta er at vi er underlagt en lang række rammer, som er overleveret til os igennem den kultur vi er opvokset I.
Mennesket og dets omgivelser påvirker hinanden simultant. At leve som et frit menneske er ensbetydende med, at vi er nødt til at blive mere blive mere bevidste om denne ubevidste overtagelse af normer og overbevisninger, i forhold til den måde vi vælger at indrette os på.
Blot den måde vi vælger at i tale-sætte vores valg af rammer og indretning af vores hjem på, over for hinanden, har stor betydning for, hvad der skabes af normer i samfundet. Det gælder i høj grad også vores sprogbrug i forbindelse med vores egne og andres forskellige sovearrangementer. Selv tonefaldet har betydning. F.eks
“Jakob falder fint i søvn i sin egen seng på hans eget værelse, men han kommer godt nok stadigvæk ind i vores seng i løbet af natten”
Dette ordvalg fremhæver det som fint ( en positiv værdi) at Jakob falder i søvn i sit eget værelse og i sin egen seng. Der undskyldes i sidste del af sætningen at han stadigvæk kommer ind til forældrene. Endvidere er der en stærk afgrænsning mellem drenges EGET værelse , og forældrenes seng som omtales “vores seng” dvs dobbeltsengen tilhører forældrene og barnet har sit eget sted. Det ligger implicit i denne sætning, at det er normaliteten og det ønskværdige at barnet sover i sin egen seng og at forældrenes har deres seng for sig selv.
Der konstrueres en virkelighed, som blot igennem sproget vil gå i arv. Ord skaber virkelighed. Prøv og læg mærke til, hvordan mennesker via deres sprog skaber rammer og værdier, for den måde vi vælger at være sammen på, og at dette afspejles i indretninger og arkitektur.
Du har til gengæld chancen for at overveje, om de rammer og den indretning du har for din familie, passer til den måde I nu vælger at være sammen på. Der I ligger der en vigtig opgave. Ellers overtager vi bare andres normer og giver dem videre til vores egne børn.
Det er vigtigt at lave en indretning og omtale den med et sprogbrug der passer til virkeligheden.
Overvej jeres behov og sæt ord på hvilke funktioner boligen skal kunne rumme. Ser vi på sove-situationen, vil den være forskellig i forhold til om I en nybagt børnefamilie, storbørnsfamilie eller familie med sammenbragte børn. Enhver families behov ændres over tid. Derfor vil en indretningen, også løbende skulle tilpasses da indretning af sove-arrangementer, til småbørnsfamilien, er helt anderledes, end til familier med store teenagebørn.
Sygdom og handicaps og andre særlige behov kan også skabe helt individuelle behov, som der generelt skal tages hensyn til – måske i hvert tilfælde i perioder.
Det gør livet meget nemmere, at se på vores sove-arrangementer som en super fleksibel størrelse.
Hvert familiemedlem har ikke et medfødt behov for eget værelse eller egen seng. Det er noget vi tillægger selv helt små børn. Ofte har små børn egne værelser, hvor de har deres legetøj, men mange familier vil nikke genkendende til, at de små slæber deres ting ind i stuen, til der hvor der er mulighed for samvær med forældrene. Behovet for samvær med nært pårørende er tilgengæld et stort naturligt medfødt behov, der skal imødekommes, for at individet udvikler sig til sunde, trygge og velfungerende mennesker.
Behovet for eget værelse, er derfor I mine øjne, sekundært i forhold til behovet for samvær, nærvær og tryghed. Dette afspejles bare ikke i nutidens bolig-handler, hvor der regnes med ” et værelse pr. barn” plus soveværelse til forældrene. I de mindre lejligheder, hvor unge bor og får børn er dette slet ikke muligt. Og slet ikke nødvendigt mens børnene er små. Man skal løse op for rigide rammer og termer i bolig-indretning og i stedet fokuserer på forskellige familiers aktuelle unikke behov.
Med jævne mellemrum kan man tage det aktuelle sovearrangement og behov for “eget space” for familiens forskellige medlemmer op til genovervejelse, fuldstændig ligesom nogen måske ynder at rokkere om på sofaarrangementet i stuen.
Sålænge der er behov for samsovning, er det mere et udtryk for virkeligheden, at vi taler om det som værende vores soveværelse og vores familieseng, i stedet for at tale om forældrenes dobbeltseng og barnets egen seng. Ellers ekskludere vi ubevidst barnet igennem sproget.
Behovet for sit eget space skal komme naturligt og skal til den tid imødekommes, men det skal ikke påduttes af automatiseret sprogbrug eller kulturelle habitus.